wtorek, 24 lutego 2015

Piotr Bernatowicz - jedyny sprawiedliwy w Sodomie polskiej sztuki

Przeklejam tu post, który wpisałem na blogu galerii Arsenał w  Poznaniu (przypominam, że niniejszy blog NIE JEST oficjalnym blogiem galerii BWA w Zielonej Górze, jest moim blogiem tylko)


Podobnie, jak na dyskusji w Arsenale też mnie tu nie powinno być. Moja niezbyt miła natura nie pozwala jednak na pozostawienie tego, co tu Piotrze piszesz, w stanie nieodpowiedzianym.
Zacznijmy od tego, że mój tekst to tekst na blogu. Nie felieton, nie jakaś oficjalna wykładnia, tylko wyraz moich odczuć, poglądów, emocji. Niemniej jednak potwierdzam - podważam poznawczy sens takich spotkań. Rozumiem, że odpowiedź na pytanie „czy istnieje układ?” już się w nim zawiera. Zapraszając takich a nie innych rozmówców i sam (z Karoliną Staszak) prezentując taki pogląd, zaprzeczasz idei poszukiwania prawdy. Tę tezę podtrzymuję bez żadnych wątpliwości. Wyobraźmy sobie to spotkanie bez udziału publiczności. Najpierw Monika Małkowska, potem Andrzej Biernacki, kilka pytań prowadzącej i Twoich. Wykluczenie z mediów, niejasne powiązania, tajemnicze wydatki, CBA w MSN. Zrób eksperyment i wytnij wszystko, co nie jest Waszą retoryką. Moje może nazbyt wprost porównania oddają dokładnie to, o co mi chodzi - nie ma poszukiwania prawdy w sytuacji, w której wypowiadają się tylko posiadacze tej swojej i jedynej. To jest monolog.
Wykład. Ewentualnie kazanie. Nie ma tu miejsca na inne poglądy, bo zburzyłoby to całą misternie przygotowaną tezę o spisku, korupcji, mafii, która jak przyznała Monika Małkowska jednak istnieje. Zważywszy zresztą na fakt, że ważną częścią tej „mafii” MM była, pisząc o wystawach, artystach, instytucjach, które teraz zamyka w tym określeniu, przez całe długie lata, to stwierdzenie miarodajne. Oczywiście, znamy z historii walki z przestępczością figurę skruszonego przestępcy, wyznającego sądom a potem mediom tajemnice swoich dawnych kolegów. Postawa godna pochwały w demokratycznym społeczeństwie, rzecz w tym, że nikt z dawnych mafiosów sztuki a dziś świadków koronnych, nie opowiada nic, o czym byśmy nie wiedzieli. Chyba, że nie zauważyłem, choć oczywiście zapowiedź wizyty tajnej policji na Pańskiej, bardzo mnie zaciekawiła, jak chyba wszystkich. Obecność Adama Mazura i moja nic tu oczywiście nie zmieniła. Byliśmy dyskutantami - zaperzonym (ja) i spokojnym (Adam), ale przecież to Wy staliście z tej eksperckiej, autorytatywnej strony. A nie słyszałem stamtąd jakiegokolwiek sprostowania albo próby konsensusu choć drobnej.
Piszesz, że obniżam swoją retoryką autorytet osób, z którymi się nie zgadzam. Przeceniasz Piotrze moją moc. Nie mam siły, która byłaby w stanie podważyć Wasze autorytety. Każde z Was ma po stokroć więcej zasług, umiejętności, dokonań, żebym nawet próbował robić coś takiego. Co do alkoholizmu, to opowiadałem sobie o tym w blogu nie w innym kontekście, jak tylko żalu i troski. Zadziwiające, jak w tym momencie manipulujesz i zniekształcasz moją wypowiedź, która ewidentnie jest nie o tym, co napisałeś. Ale to kwestia Twojego sumienia, jak wolisz.
Co do orwellowskiego porównania to faktycznie może nie powinienem. Nietrafione. Przyznaję Ci rację, bo jeśli Trockim jest Biernacki, to kto jest Stalinem? Szymczyk? To jednak głupie i wycofuję się. Co nie zmienia faktu, że jeśli nie seans, to po prostu nie orwellowskiej ale zwykłej nienawiści. Przaśnej i takiej, do jakiej w sumie się przyzwyczailiśmy.
Zarzucasz mi, że nie odpowiadam na pytania, które stawiają Twoi goście? Rzecz w tym, że to nie są pytania, tylko bardzo konkretne tezy, wypowiadane w tonie objawienia, odkrycia spisku. No przecież, jak AB powiedział, sprawą MSN zajmują się już służby specjalne. Może poczekajmy, co wykryją?
Wiesz, zabawne w tym wszystkim jest to, że ja jakoś lubię Andrzeja Biernackiego, jako człowieka. Że kiedy patrzę na to, co robi w Łowiczu, czuję podziw i szacunek. Że dzielę z nim fascynację niektórymi artystami (Włodzimierz Pawlak). Z drugiej strony retoryka, w której pisze się o sztuce przez pryzmat cen płaconych prze MSN za dzieła do kolekcji niepokojąco przypomina zabieg z wystawy „Entartete Kunst”, gdzie przy pracach były umieszczone, gwoli wywołania oburzenia „prostego człowieka”, ceny płacone przez niemieckie muzea. I wybacz -– to nie jest „argumentum ad hitlerum” tylko prosta konstatacja łudzących podobieństw w postępowaniu. Naziści często zresztą stawiali tezę o spisku krytyków, muzealników i żydowskich artystów i marszandów. Jakoś nie mogę się oprzeć wrażeniu dokładnie takiego samego myślenia. Oczywiście AB nie jest politykiem i antysemitą, ale gdy Pan Mazurek, który siedział w pierwszym rzędzie w trakcie arsenałowego seansiku, głośno mówił o politycznym kontekście omawianego spisku, przeszedł mnie dreszcz. Słaby, rzekłbym, dreszczyk, ale jednak.
Wracając jeszcze do odpowiedzi na pytania - jakoś nie czuję się być rzecznikiem wielkich instytucji, mających swoją politykę, albo galerii, które realizują swoje programy za swoje pieniądze (tak oczywiście, poprzez swoje fundacje uczestnicząc w konkursach ministerialnych na granty - jakoś nie zauważyłem w regulaminach tych konkursów punktów wykluczających fundacje działającej na rzecz galerii - może zapostuluj coś takiego, w końcu jesteś dyrektorem poważnej instytucji).
Kolekcja MSN jest tworzona na różnych poziomach. Jest też w niej miejsce na sztukę światową, choć możemy sobie wyobrazić kolekcję bez niej. Są tanie linie lotnicze, zawsze przecież można zwiedzić inne muzea. Przyjmując takie izolujące założenie, stawiamy na zabawne odcinanie się od tego, co się w sztuce dzieje teraz na rzecz- no nie wiem czego. Dumnej Polskie Sztuki Narodowej? Ale jaka ona jest i gdzie? Bardzo bym chciał zobaczyć listę zakupów muzealnych AB albo nawet Twoją. Zupełnie poważnie. Odnoszę przy tym nieodparte wrażenie, że przy całej swojej polityczności, konflikt ten jest sporem o formę. W którym za wcielenie wszystkiego, co najważniejsze we współczesnej sztuce uchodzi twórczość Francisa Bacona (którą uważam za wielką). wszystko zaś, co obrazem nie jest, jest tylko kupą rupieci (patrz teksty MM i AB). Przerabialiśmy to niejednokrotnie. Ty też. W liceum. Jeśli nasza rozmowa ma przebiegać na poziomach licealnego wykluczania wszystkiego, co nie ręką Mistrza uczynione, to chyba jednak nie ma sensu. Wydawało mi się, że ta dyskusja jest już odbyta a jej powtarzanie jest jakąś dziwną formą echolalii jedynie, ale jak widać ciągle jeszcze trwa. Przynajmniej w Poznaniu, pozwól na drobną złośliwość.
I jeszcze o agresji. Byłem zły, to fakt, jak zawsze wtedy, kiedy wiem, że i tak ostatecznie spuścisz ze smyczy swoje krasnalopsy. Które oczywiście obrzucą mnie stekiem wyzwisk, zmieszają z błotem i zrobią to co robią zawsze. Tak, wkurza mnie potwornie anonimowość, która służy komuś jedynie do bezkarnej werbalnej agresji. Tak, ja wiem, zaraz przywołasz Guerilla Girls, choć pewnie nie przywołasz...Żart. Ja przywołam raczej rasistowskie wpisy na forach, bo to ta poetyka.
Popierasz ich działalność, uważasz za pozytywną i nigdy nie próbowałeś nawet się zająknąć, że pisanie o kimkolwiek w ten sposób nie jest zaczynem dialogu. Twoje sumienie, Twoja sprawa, Twoje wierne krasnalopsy. Jakbyś nie był koncyliacyjny i elegancki, zaraz zza rogu wystaje paszcza, która wyrzyguje to, czego Ci nie wypada powiedzieć. Jak to mówią w wypadku pewnego ważnego kuratora (do którego dokonań żywię niekłamany szacunek) - od Beuysa do Krasnala tylko krok.
Niezwykle w sumie jest też zabawne podkreślanie swojej odwagi i pewność, że w żadnej publicznej instytucji taka dyskusja nie mogłaby się odbyć...Skąd to wiesz? Ktoś próbował? Myślę, że takie dyskusje mogłyby się odbyć w bardzo wielu miejscach. Ale dyskusje –na argumenty, merytorykę, przykłady poparte twardymi danymi. Albo finezyjne choć z różnych pozycji spory bez argumentów osobistych. Może jednak spróbuj? Zaprosisz jakiegoś politruka, jeśli taki tu jest?

Nauczyłem się nie żałować niczego, więc nie żałuję swojej wizyty w Arsenale. I muszę już kończyć, bo nie nakarmiłem Zdzisia, a jest to piesek równie dla mnie ważny, co sztuka i miłość. Co piszę, by dać Ci łatwy argument ośmieszający a akolitom Twym wiernym asumpt do kolejnego rzutu gównem.


poniedziałek, 16 lutego 2015

Opluty, bez związku z MŚ

Trochę już nie miałem siły. Bycie opluwanym nie satysfakcjonuje mnie jakoś nadmiernie, kontakt z ludźmi którzy mnie nienawidzą z jakichś sobie tylko znanych powodów jest niezdrowy dla zdrowia. Postanowiłem wykonać gest dotychczas niewykonywany i zablokowałem na FB swoich opluwaczy, bo nie ma sensu nastawiać twarz pod plwocinę, nienawiść i kompleksy. Nie jest bowiem moją winą, że ktoś pochodzi z Bułgarii i słabo maluje (co nie jest oczywiście żadnym związkiem przyczynowo-skutkowym), także nie moją jest sprawą, że ktoś głupio ulokował uczucia w złym poecie-alkoholiku i nie mam nic wspólnego z tym, że ktoś przez gorzałę stracił całkiem dobrą posadę. Ich sprawa, nie chce mi się przyjmować na siebie ich niepachnącej i brudnawej śliny. Niech sobie plują, po prostu nie muszę tego wiedzieć. Kiedy moja była partnerka i jej chłopiec zbanowali mnie na FB trochę się zdziwiłem, ale teraz doskonale rozumiem, że taka jest kolej rzeczy, że nie chcemy słyszeć, widzieć i wiedzieć tego, czego nie chcemy. Kiedyś było to jednak dużo prostsze, dziś się skomplikowało acz idea pozostaje podobna. Nie wiem, więc nie ma. I nie opowiadajcie mi o tym, co teraz piszą i robią - niech odczuwają ekstatyczną radość z charkania, niech się zatchną swoją żółcią. Nie ma powodu, dla którego muszę to widzieć znosić. Żadnego. Jeśli mają ochotę na krytykę mojej działalności publicznej, to niech napiszą wprost, może do prokuratora, ale dopóki nie muszę, to nie chcę mieć z nimi nic wspólnego. Może to i ucieczka, może nieumiejętność dyskusji, ale trochę już nie mogę, bo nie zasłużyłem, a przynajmniej tak myślę. Jeszcze niedawno myślałem, że to nic, że taka konsekwencja własnej postawy, że da się a teraz czuję się tylko zmęczony, przygnębiony, nawet nie zły, tylko opluty. Więc się wycieram i przestaję znosić. Zdziś też.




Odblaski na najładniej pomalowanym wieżowcu



sobota, 14 lutego 2015

Chwaliszewo, miłość, nienawiść, alkoholizm, FGF

Bardzo się dużo zdarza. Nawet nie, że dzieje, ale zdarza. Nastroje moje i samopoczucia hulają od ściany do ściany, gdybym był aktorem, a moje życie mym zawodem, to by się mówiło, że gram od kulisy do kulisy albo wiadrami. Nie wiem, o czym bardziej napisać i czy w ogóle. Długie przerwy między postami sprawiają, że słowa wymykają mi się, są nieposłuszne, nie panuję nad nimi, nie umiem ich używać, są albo nadmierne albo puste. Spróbuję sobie poszeregować, z nadzieję że w to w czymś pomorze, mi, Wam, albo i nie pomoże.
 Wystawa Primena w Zachęcie bardzo się nam podobała :) Maria Rubersz zrobiła wielką robotę, ja byłem trochę na doczepkę, ale robiłem to, co najlepiej potrafię, mówiłem dużo i mam nadzieję, że z sensem. Przemek namalował a my to pokazaliśmy najlepiej, jak umieliśmy. Nie mi oceniać, ale jak rzadko mam poczucie dobrze zrobionej, wspólnej pracy w  ważnym miejscu w dodatku. W pełni było profesjonalnie, co zawsze dobrze robi na samopoczucie.
 Wracając, w pociągu trafiłem na YT "Ariela" Sylvii Plath, mówionego przez autorkę. Takie głosy z przeszłości, akurat staliśmy w Sulechowie za długo, tu gdzie urodziła się Olga Tokarczuk, której szwedzkie wydawnictwo nazywa się właśnie Ariel. Ciągi przypadków układające się w całość, teorie spiskowe albo dowód na harmonię zdarzeń, o czym OT pisze w "Biegunach" piękne zdania.
 Potem Poznań, do którego w gruncie rzeczy pojechałem po coś zupełnie innego. A wylądowałem w przestrzeni. w której byłem chyba jednak po raz ostatni, w sytuacji, w której jednak nie chcę już być nigdy więcej.
Ale najpierw o Chwaliszewie. Chodziłem tam dość często blisko 5 lat temu ze Zdzisiem, który miał już swoje ulubione trasy na rzeką. I choć jest to miejsce, które wydawało mi się tak bardzo naznaczone, które w gruncie rzeczy w ostatnim czasie mojego życia przeorało je dokładnie, jakoś duchy przeszłości nie przybyły. Było słodko, pusto, gentryfikacja postępuje, nawet ten dom, po drugiej stronie, przerobiony zupełnie, teraz jakaś galeria na dole, a pamiętam ciemną sień, pustkęi czające się niebezpieczeństwo. Totalna zmiana, pomyślałem sobie, wszystko nowe, na nowo, przeszłość umarła całkowicie, bez reszty i bez duchów. Poszliśmy nad rzekę, było ładne słońce, Zdziś rozpoznawał dawno nie widziane kąty i świat wydawał się spokojny, harmonijny, nie było Sudanu, Debalcewego, Boko Haram i Kobane. Choć są, wiem i niewiele się da zrobić. Nie ma tylko dawnego Chwaliszewa a w każdym razie jest jedynie nazwa.

 Byłem zimny jak ten poranek, rozpoznając obszar znany a wyparty. Tego dnia po południu Zbyszek przypomniał mi w pociągu, że Chw. było kiedyś fragmentem Poznania uważanym za bardzo niebezpieczny i autonomiczny nawet wobec Starego Rynku. No i absolutnie niezwykłą historię Ślepego Antka którą każdy, nie tylko Poznaniak, poznać powinien.
 Poprzedniego dnia w Arsenale na dyskusji o spisku. Naprawdę trudno mi dociec, po co właściwie tam poszedłem. To jest właśnie to granie od kulisy do drugiej, skupianie się na sprawach nieważnych kosztem mnóstwa niezałatwionych, wdawanie się w rozmowy, które przynoszą jedynie smutną konstatację swojej jałowości. Z drugiej strony idea urządzania dyskusji pomiędzy ludźmi przekonanymi do swoich racji, wygłaszających swoje odkrycia o spisku, układzie z kamienną twarzą i niezachwianą pewnością, wydaje mi się kuriozalna do imentu. Oglądałem (tu będzie argumentum ad Putinum) dyskusję w rosyjskiej telewizji RTR Planeta, w której wszyscy dyskutanci unosili się nad koniecznością dziejową przyłączenia Krymu, ukraińskim faszyzmem, zdradzieckim Zachodem etc. Prześcigali się w dowodzeniu postawionych tez, kto bardziej jeszcze potwierdzi.
W poznańskiej dyskusji prowadząca Karolina Staszak próbowała co jakiś czas przerywać wywody Moniki Małkowskiej o wykluczeniu z przestrzeni medialnej, oraz Andrzeja Biernackiego o skomplikowanych i niejasnych powiązaniach Eschego i Szymczyka itd. prosząc o konkretne przykłady i nazwiska. Jak to się kiedyś krzyczało - Wiesław - po nazwiskach - Panowie Biernacki i Jedliński pamiętają, kto krzyczał i dlaczego...
 Robiłem notatki, wkurzałem się głośno, no bo trudno się nie złościć gdy słyszy się kłamstwa, naciąganie faktów, rozmijania się z prawdą, wszystko naraz. Niniejszym przepraszam za swoje naganne, agresywne zachowanie, bo trochę jednak dałem się podpuścić. Przecież nikt tu nie mówił o czymś, czego bym nie słyszał. Teksty AB były po wielokroć wypowiadane na jego blogu, MM wyłuszczyła wszystko w Rzepie, JJ przez TK apologizował wszelką antyfgfską retorykę. W notatkach znalazłem teraz wiele cytatów, które mógłbym tu przytoczyć, ale odeślę Was do bloga AB, MM oraz licznych na FB wypowiedzi JJ, choć w jego wypadku chętniej odesłałbym do opracowania o pracach Beuysa, które przez lata były jedynym po polsku zestawem tekstów o tym artyście, z którego wiele się dowiedziałem i nadal wdzięczny jestem autorowi, który uważa mnie za kreaturę wykonującą tajne polecenia polskiego Bilderbergu sztuki. Niech mu będzie, są ludzie, którym można wiele wybaczyć, z różnych względów.
 Na spotkaniu nie widziałem zbyt wielu artystów poznańskich a przynajmniej tych znanych z UA. Ciekawe, co by powiedzieli na dictum AB, że ich kolega artysta, który pracował na tej samej uczelni, Mirosław Bałka, jest zwykłym plagiatorem. Ciekawe, czy weszliby w polemikę, której brak tak mocno eksplikował prelegent poznańskiej egzekutywy. Ze wszystkich wypowiedzi najciekawszy był jednak passus przywołanego już Pana na Browarze, o wizycie funkcjonariuszy CBA w związku z jego tekstem o Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Bardzo jestem ciekawy rozwoju wypadków i czy najpierw wpadną na wystawę Wróblewskiego...
 Na rozmowie o spizgu pojawił się Adam Mazur, który w przeciwieństwie do mnie, z pełnym spokojem polemizował z JJ i Panią Muzalewską, użalającą się nad ciężką dolą Edwarda Krasińskiego, którego pod koniec życia odwiedzała już tylko ona...Adam bronił Fundacji jak lew, co dla wszystkich znających naszą scenę, układ i szarą sieć powinno być przykładem wzniesienia się ponad doraźność.
 Nasunęły mi się jednak refleksje, nie nowe, myślałem już o tym wiele razy, być może jednak dotarły do mnie w całej jaskrawości tego seansu jednak nienawiści, w dodatku pod nieobecność nienawidzonych. Pierwsza to taka, że trzeba było rozmawiać i polemizować. Kiedy pojawiły się teksty AB, imputujące straszliwe przekroczenia i nadużycia w MSN, nie przeczytałem ani jednej polemiki a przecież balansowały one na granicy pomówienia o przestępstwo. Rozumiem, że nie polemizuje się już z teorią wybuchu, ale analogia nasuwa się sama. Pzrez kilka lat to hel, mgła, trotyl i grady były tak naprawdę podstawowym powodem wypadku - nikt się do tego na poważnie nie odnosił, a jeśli to z lekceważeniem. Nie dziwię się Andrzejowi Biernackiemu, że się radykalizuje - nikt nie lubi być lekceważony. Tak, ja też uważam, że dyskusje o wtórności Mirosława Bałki są głupie, ale może jednak trzeba czasem zmiażdżyć czyjeś argumenty a nie pozostawiać je w zawieszeniu.
Sprawa relacji Foksal - FGF była po wielokroć omawiana, ale być może trzeba by opisać to w pełni, jak zrobił to kiedyś, bardzo ogólnie wprawdzie, ale jednak, Adam Szymczyk odpowiadając na tekst Jerzego Truszkowskiego.
 Jaromir Jedliński stwierdził, że rozmowa Adama Mazura i Ewy Toniak z Wiesławem Borowskim przez tego ostatniego określona została jako zmanipulowana. Kiedy Adam odpowiedział, że przecież promocja książki odbyła się w MSNie, JJ i HM-P odkrzyknęli jednym głosem, że to taki dobry, prawy człowiek i to dlatego. A ja nie dodałem, że ten dobry człowiek napisał kiedyś bardzo przykry donos na "nieswoich" artystów w jak najbardziej oficjalnym piśmie Kultura o znamiennym tytule "Pseudoawangarda". I nawet w tej "zmanipulowanej" rozmowie tak zmanipulował rozmówców, że nie odpowiedział na ich pytania o ten tekst.
 Przy całym moim wielkim szacunku dla Foksal a także dla FundacjiGF jest jest jeden rys łudzącego podobieństwa w postawach wszystkich występujących tu osób. Jest to, jak sądzę, konieczna w zamęcie społecznopolitycznym czasów dawnych jak i obecnych postawa splendid isolation, szczególnie wobec odmiennych postaw i mniej lotnych osobowości. Żeby było jasne - nie odczułem jej nigdy ze strony FGF, współpracowaliśmy trochę i (mam nadzieję) lubimy się nawet na tyle, na ile można się lubić widząc się raz na kilka lat przez chwilę. Ja lubię ich bardzo jako ludzi i fachowców, mam nadzieję, że z wzajemnością. (Jak się domyślacie piszę tak dlatego, żeby nie wydali na mnie wyroku śmierci w ramach naszego układu). Myślę sobie jednak, że wielu ludzi odbiera ich rezerwę jako pychę i wywyższenie. Tak, ja wiem, że niesłusznie, wiem jak potrafią być serdeczni i jak są bezkompromisowo profesjonalni po prostu. A jednak kiedy kilka lat temu Andrzej powiedział, że artyści FGF nie dostają propozycji z Polskich galerii, trochę zaniemówiłem. Wiedziałem przecież, jak wielu ludzi, zwłaszcza spoza centrów, po prostu się boi zadzwonić nawet czy napisać z pytaniem o możliwość wystawy "ich" artystów. To się też niestety rzucało zawsze na atmosferę w galerii - każdy, kto tam był "spoza" branży opowiadał mi o wrażeniu bycia intruzem.
To już na szczęście trochę przeszłość, ale to jest bardzo podobne do sytuacji, kiedy w '87 próbowaliśmy zaprosić Foksal na II Biennale Sztuki Nowej. Wszystkie listy i pytania zostały zbyte pogardliwym milczeniem. Wszystkie inne galerie pokazały swoich świetnych artystów. Wyszła wystawa, trochę zapomniana ale jedyna tak podsumowująca pierwszą połowę lat 80-tych. Z wielkiem nieobecnym.Ta "święta uczciwość" Foksal to piękny mit, tylko mit.
 Wielkim nieobecnym naszych dyskusji o sztuce jest też choroba alkoholowa. Te wszystkie wspominki o artystach, którzy przedwcześnie zmarli, o których się zapomina, których twórczość trzeba itd. itp. bardzo często pomijają bezradność przyjaciół, rodzin wobec ciężkiego nałogu. Wiem, że to nie to stanowiło o ich jakości jako ludzi i o jakości ich sztuki, ale zbyt często traktujemy to jako coś oczywistego. Jakby ten alkohol był czymś właściwie dobrym, jakbyśmy przyjmowali narrację każdego alkoholika, że to substancja niezbędna do wytrzymania życia. Przecież my, doświadczeni w tym zawodzie wiemy, że to nieprawda. Wiemy, że nigdy w niczym nie pomagał. Że chora wola to chora wola a ta substancja w nadmiarze jest trucizną także dla twórczości, że o wątrobie nie wspomnę. Pamiętam, że kiedyś Łukasz Gorczyca z Łukaszem Rondudą bodaj przymierzali się do książki o relacjach polscy artyści - alko. Ciekawe, czemu im nie wyszło i to jest pytanie retoryczne. Jesteśmy hipokrytami, drodzy państwo, uważamy że to sprawy osobiste. A to nieprawda. To po prostu choroba.
 Wychodziłem z Arsenału wiedząc, że zrobiłem źle. Że postąpiłem głupio w imię obrony prawdy i zdrowego rozsądku. Ale stałem sięp o raz kolejny obiektem obszczania dla TK. Tękju chłopaki, ale jak już się dowiem, kto jest kto, to zmuszę was do założenia sztruksów, białych skarpetek i czarnych rozciągniętych butów i będe was tak prowadzał po rynku. Piszcie sobie, co chcecie, tylko nie kłamcie.
 Dziś rano przeczytałem za to tekst o miłości, będący, niestety kosztem opisywanej artystki, częścią promocji pewnego polskiego filmu. Smutne to, choć tekst dobry. O ciele najlepsze teksty piszą bowiem preparatorzy i anatomopatolodzy - znają je doskonale, choć najbardziej lubią, gdy jest martwe. Autopsja w ich wypadku to sekcja. Tylko. Podobnie w wypadku miłości jak widać bywa. Nie trzeba odczuwać, żeby wiedzieć. Nauka.
 A pointa jest taka, bo dziś bolało mnie wszystko i wiedziałem doskonale, że jest tylko czerń, nie ma przyszłości i narobiłem mnóstwo najgłupszych rzeczy na świecie i wszystko jest przeze mnie i nawet na pieska nie zasłużyłem i już zawsze będę się budził z tą myślą.

Pani Dyrektor NGS "Zachęta" na tle obrazu Primena



Trochę snu jeszcze 



Na końcu Chwaliszewa alla turca





Ulubiona trasa nad rzeką







Tu się wszystko zaczęło kiedyś



Pierwsza mucha tego roku













sobota, 7 lutego 2015

Dlaczego spisek nie istnieje.


Spisek i mafia, układ i sieć to wielkie narracje, które snute są od zawsze, co trochę jest nudne, w swej nudzie odwieczne i powtarzalne. Oczywiście, powiecie, mafia zaprzecza swemu istnieniu, układ udaje,  że go nie ma a szara sieć oplata. Nie zaprzeczam, że generalnie mnie to jednak wkurza, głównie dlatego, że jakoś nie mogę doszukać się profitów, które jakoby również ja z przynależności do rzeczonej mafii (sieci, układu, niepotrzebne skreślić bądź właściwe podkreślić) miałbym czerpać. Jechaliśmy sobie ostatnio z mamą  z pogrzebu kuzyna, snując dywagacje na temat kwestii uczciwości życiowej i korzyści z tejże, wspólnie dochodząc do wniosku, że jednak lepiej spać spokojnie, zresztą nie potrafilibyśmy inaczej.
 Ale nie, żebym nie chciał czasem skorzystać z jakichś ułatwień. Wygrać czegoś albo załatwić "po znajomości". Niestety, nic z tego. Nie ma. Znany teoretyk układu użalił się kiedyś nawet nade mną, że jednak będąc w nim jakoś nie korzystam. Za małym pionkiem żem. Potakiwaczem jedynie. Ciemną materią układu, możnaby rzec. Skomplikowane to - jestem w nim i nie jestem, on jest a go nie ma, sam się gubię, choć jasne jest, że żarty. Gorzej, że tu nie ma dyskusji, że ona potencjalnie nawet nie jest możliwa. On - jest układ! Ja - nie ma żadnego. I tak w kółko.
Postanowiłem zatem pokazać na przykładzie, że nie ma żadnych spisków, kumpelstwa i układów, jest profeska i odpowiedzialność. Jako, że często podróżuję ze Zdzisławem, bo lubię a czasem po prostu nie mam z kim go zostawić (co ostatnio na FB na karb choroby psychicznej złożył pewien znany anonimowy malarz rodem z Bułgarii, nie żebym coś miał przeciw obywatelom tego pięknego kraju, ale niech zapamięta, że Zdziś NIE JEST pudlem), postanowiłem zapytać Panią Dyrektor CSW o możliwość zwiedzenia ekspozycji z nim razem. No i nie ma spisku. Asystentka Pani Dyrektor uprzejmie powiadomiła mnie, że mój piesek, gdyby był przewodnikiem, to i owszem, ale tylko w tym wypadku. Co ja rozumiem, jasne, gdyby tak wszyscy chcieli, z psami, dzieci, kłaki, sanepid, wiadomo, duża instytucja. Się nie złoszczę, choć w Hamburger Bahnhof jak mnie z nim wyrzucali, to wrzeszczałem głośno i po polsku o wiadomej przeszłości zacnego niemieckiego narodu. I komu by jeszcze oprócz psów w '35 zabronili wchodzić. No głupio. Ale tu nie. Raczej nawet podziw jakiś - żadnych układów, wyjątków i ustawek. Nie i już. No i jest przy tym miły pretekst do nie wchodzenia do miejsca, z którym mam różne, miłe i niemiłe skojarzenia. Choć pewnie i tak go zostawię gdzieś i pójdę. Bez przyjemności, ale tak, żeby nie wyjść na małostkowego palanta.
I tak to jest - mit spisku będzie sobie i tak pokutował jak zawsze a ja się tylko będę śmiał. Choć może trochę jest - na otwarciu wystawy Przemka Mateckiego w Zachęcie (zapraszam w poniedziałek 9 lutego) będę ze Zdzisiem pod pachą pełnił honory. No to trochę mafii jednak mamy. Że psiej to już detal.


Oto on z wczoraj:







poniedziałek, 2 lutego 2015

Jeszcze raz o wybaczenie


No tak, nic z tego nie wyszło, żeby znów systematycznie, może nawet codziennie. Wybaczcie mi, wszyscy którzy bywaliście tu regularnie - nie poniosłem.
Wydawało mi się, że nawet gdy nie mam nic ważnego do powiedzenia, nadrobię to jakoś, zwykłą opowieścią a tymczasem nawet do takiego opowiadania trzeba mieć głębokie przekonanie o sensie mówienia. A mi odeszło. Przeczytałem sobie Ziarno prawdy Miłoszewskiego. Bardzo dobra książka a jednocześnie opowiadająca o problemie nieobecności, o którym ja tu próbowałem, dużo lepiej, bardziej przekonywująco, więc po co właściwie jeszcze ja mam pisać...Żeby siebie przekonać, że choć trochę umiem? Albo że w ogóle jestem?
 Bardzo leniwa sobota, ogromnie leniwa niedziela. Żadnej aktywności, Zdziś pod kołdrą, filmy, których oglądać nie trzeba, które mogłyby nie powstać. Nawet psowy spacer bardzo wcześnie rano i bardzo późno w nocy. Poczucie konieczności odpoczynku i wyrzuty sumienia z powodu przestoju. Nie umiem odpoczywać, ale się uczę. Coraz lepiej mi wychodzi, boję się tylko zasmakować. Wszystkim radzę się tego uczyć, tylko sam nie umiem. Ja w ogóle często radzę różne rzeczy, z którymi sobie nie radzę wcale. Powiedzenie o szewcu i butach wychodzi mi całkiem nieźle w praktyce.


Kilka zdjęć, ze spaceru Z. pośród szyszek pozostawionych przez nieśpiące wiewiórki, napis dla niepamiętających oraz namiot Zbioka i jego stróż,