O samotności bez narzekań.

Trzeba się tego po prostu nauczyć. Nie sądzę, by było trudne i ponad siły, powiedziałbym raczej, że jest łatwiejsze o wiele, niż jakiekolwiek interakcje. Jest po prostu ćwiczeniem, rodzajem medytacji, zwyczajnej, bo bezustannej. Jasne, warunkiem jest podstawowa jednak integracja, brak większych problemów, samowystarczalność pod każdym (ej, bez głupich uśmieszków, zwykła generalizacja), no więc dobrze - prawie każdym względem. Trzeba się nauczyć skupienia nad zadaniami do wykonania, radości z prostych czynności i uważnego przeżywania czasu. Do zrobienia to jest raczej. Śniadanie i inne posiłki z przyjemnością zjada się w towarzystwie książki, nie trzeba udawać zainteresowania, kiedy akurat jest coś ważnego do przeczytania. Nic nie trzeba zresztą, jest się odpowiedzialnym wobec siebie. Mówiąc szczerze, odrobiłem swoją ilość koniecznego przykrawania się do cudzych przyzwyczajeń, poglądów i wymagań. Kiedy było trzeba, choć nie było łatwo. Jest jakiś wpojony nam zestaw twierdzeń, mających utwierdzać w konieczności dzielenia z kimś własnej przestrzeni. Że pójść do kina jest lepiej z kimś albo na obiad, że w wakacje milej jest opowiadać sobie o zobaczonych miejscach, że nawet spacer z psem idzie lepiej we dwójkę. Myślę, że to fałszywe mity. Jasne, jak ktoś naprawdę to lubi, niech ma, ale większość z tych pewników to wirusy umysłu. Mówię tu o ludziach w moim wieku, innych generacji nie tykając, bo to inaczej jest w młodości jednak. Ja też nie mówię o takim singielstwie popkulturowym, z filmów co się dzieją w LA albo NY, ewentualnie na Pl. Zb.  Mówię o głębokim przekonaniu co do sensu przeżywania świata w refleksji własnej, nie poddawanej bezustannej weryfikacji, porannej i wieczornej. Jedyne, czego się jeszcze muszę nauczyć, to naprawdę w to uwierzyć.
Byłem też w Żarach przez chwilę. Nie przywiozłem zdjęć kolejnych pałacu, sami sobie znajdźcie w Internecie, jest dużo i wystarczająco przerażająco. Południowosobotnio to miasto jest, jak pewnie wiele takich miast, zzombifikowane, smutne i jak z wiersza Bursy, który wszyscy znają, a który tak samo brzmi, ciągle i ciągle.


Beuchelt czysty i szlachetny.

Rzeczy w końcu do wyrzucenia.

Niedokończony promień celtycki

Po raz kolejny się cieszę, że nie zostałem gwiazdą rokendrola. Powiększyć by zrozumieć.

Kościół, w który jest Droga Krzyżowa namalowana przez Staszka Antosza

A to ulica jak z bajki, niedaleko zagroda z kurami.

Z dawnych czasów

A to po prostu Zdziś na dziś.